درخشـش چشمات
سوزاننـدگی لبـهات
داغــی عشقت
از رو آتیش میپرم
دوستت دارم آتیش پاره چهارشنبه سوری مبارک





پنهان شدی و در کلماتم رها شدی / با من رفیق بودی و از من جدا شدی / رویای فاتحانه ی یک قلب ناامید / پایان عاشقانه ی یک ماجرا شدی


نمیخواهم قلب تو باشم که با هر اتفاق بشکنم میخواهم روح تو باشم که تنها در هنگام مرگ از تو جدا شوم


گویند که حافظ گفته است غم جدایی و غم تنهایی دو غم اند، من که دچارم به هر دو غم چه کنم


من که نمیشه باورم، تویی که بی وفا شدی، تو هم مثه غریبه ها، رفتی ازم جدا شدی


قول داده بودیم ما به هم که تن ندیم به روزگار، چه بی دووم بود قول ما جدا شدیم آخر کار


ای رفته باز گرد که دلم بی قرار توست، چشم به راه و دلم در انتظار توست، آخر بگو چرا از پیشم رفتی، زردی روی ما ز رخ تو بهار توست


هر لحظه جدا از تو برام ماه ی و سالی، با هر نفسم داد میزنم جای تو خالی


چرا زمین و آسمان به ضد ماست نازنین / ببین برای ما خدا چگونه خواست نازنین / اگر چه قلبهای ما به عشق هم تپید / ببین چگونه راه ما ز هم جداست نازنین


چه کنم چرخ فلک مرا کرده ز تو جدا / به کدام شاخه نشینم که دهد بوی تو را


آهنگ جدید و فوق العاده زیبای سیاوش قمیشی به نام تکرار
( آهنگ: سیاوش قمیشی - تنظیم: مسعود فولادی - ترانه سرا: محمود برزویی )
جشن اسپندگان (اسفندگان، سپندارمذگان) یکی از جشنهای ایرانی است که در روز ۲۹ بهمن برگزار میشود. البته ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه آوردهاست که ایرانیان باستان روز
پنجم اسفند را روز بزرگداشت زن و زمین میدانستند. اگرچه منابع کهن از جمله ابوریحان این جشن را در روز پنجم اسفند ذکر کردهاند. ولی با توجه به تغییر ساختار تقویم ایرانی در زمان خیام که پس از ابوریحان میزیست، و سی و یک روزه شدن شش ماه نخست سال در گاهشماری ایرانی، تاریخ ذکر شده در منابع کهن را باید بهروزرسانی کرد. امروز بعضی زرتشتیان آنرا در روز اسفند (سپندارمذ – پنجمین روز) از ماه اسفند (سپندارمذ) برابر با بیست و نهم بهمن در گاهشماری خورشیدی امروزین برگزار میکنند. اما موبدکورش نیکنام برگزاری جشنها با استفاده از گاهشماریهای سنتی با ماههای ۳۰ روزه را بیتوجهی به دانش نجوم و دستاوردهای خیام و موجب ناهماهنگی در جشنها دانسته و لزوم توجه به گاهشماری ملی و رسمی با ماههای ۳۱ روزه را یادآور شدهاست.
بسیاری از پژوهشگران ایران شناس از جمله ابراهیم پورداود ، جلیل دوستخواه ، رضا مرادی غیاث آبادی ، جلال خالقی مطلق و پرویز رجبی زمان درست این جشن را پنجم اسفند میدانند و ابداعات جدید در انتقال آن به ۲۹ بهمن را نادرست میانگارند. (بنگرید به فهرست منابع و پیوند به بیرون در این مقاله).
ابراهیم پورداود در سال ۱۳۴۱ خورشیدی، روز پنجم اسفند و جشن اسفندگان را به عنوان «روز پرستار» پیشنهاد داد که پذیرفته شد و در تقویم رسمی نیز ثبت گردید. ایشان خود در این باره نوشتهاند: «در میان جشنهای بزرگ ایران باستان، سپندارمذگان جشنی است در پنجمین روز از اسفندماه. همین روز شایسته و برازندهاست که جشن پرستاران میهن ما باشد.» (پورداود، ابراهیم، مجموعه مقالات آناهیتا، انتشارات دانشگاه تهران، تهران، ۱۳۴۲، ص ۱۶۵).